Familie zorgt dat je thuis komt

Hallo liefste lezer,

Nee hoor, nog niet van de aardkorst verdwenen ;-)  De windstilte aan deze kant is het bewijs van hard labeur.  Hard labeur aan het trouwalbum van Werner en Elke, dat bijna af is.  Nog enkele details en een LO of twee over de kerkdienst, en we zijn er.  Daarna wil ik graag nog een paperbag album maken met de opbouw naar 'de mooiste dag', want da's een heel verhaal op zich.

De laatste tijd sleurde ik dus de hele zooi mee naar elke crop, om alle scrap-tijd goed te benutten aan dit nobele project.  Dit weekend ben ik er qua crop nog eens goed ingevlogen met de Pipoos collega's Katia en Annick, bij Annick thuis.  En man, ik ben er zo hard ingevlogen dat ik thuis kwam met een lege kaft!   Ik weet niet of ik jullie al verteld heb over de 'kaft'?  Aangezien ik heel vaak buitenshuis scrap, heb ik een verzamelmap voor papier omgebouwd tot 'de kaft'.  Daar sorteer ik per onderwerp de hele handel: foto's, papier dat erbij past, vaak een layoutschets, of een idee dat ik erbij wil uitwerken en soms ook stickers die ik er absoluut bij wil.  Nu moet je weten, als ik ga croppen neem ik nooit ALLES mee, omdat dat gewoon niet menselijk mogelijk is ;-)  Ik ga er dus vanuit dat ik vaak nog moet afwerken thuis.  Nu hoor ik je denken, heeft die dat zo rap haar papier bij elkaar gekozen, bij mij is dat nu net het moeilijkste!  Troost je, beste lezer, dat is bij mij niet anders.  Maar het voordeel van de kaft is, dat je een avond investeert in het bij elkaar zoeken van papier en foto's, en je er dan weer voor een hele poos vanaf bent.  Geen uren meer liggen tobben over wat je nu allemaal zal meenemen naar de crop.  Dat is zo'n partyvibe-killer!   Dus ja, ik ben best wel blij met mijn systeempje!

Ik wou het dus met u hebben over 'familie'.  De directe aanleiding daarvoor is deze LO, eentje uit de oogst van dit weekend. Sorry voor de rare scan, mijn 'scan'nstitch' programma doet nogal rare dingen met mijn Lo's, maar het midden van de pagina klopt wel!   Deze foto is genomen op het verjaardagsfeestje van het nichtje van Thibault, in oktober.  Opwarming van de aarde zei u?  Tja, zo lijkt het wel als je naar de foto kijkt.  Om toch trouw te blijven aan de seizoenen -iemand moet het doen- heb ik voor een herfstig kleurschema gekozen met Delilah van BoBunny.  Verder eigenlijk weinig of geen technieken gebruikt die bijzonder zijn...  

Familie is iets wat altijd een belangrijke rol heeft gespeeld in mijn leven, ik veronderstel net zoals bij elk mens.  Ik werd grootgebracht door heel mijn familie tegelijk, als het ware.  Tot ik vijf was woonde ik tijdens de werkweek bij de ouders van mijn vader, en in het weekend was ik bij mijn moeder.  Nadat ik vijf geworden was, draaide de rollen zich om.  Wanneer mijn moeder werken was, was ik bij haar ouders, waar mijn tante Leen toen ook nog inwoonde.  Bij Boma was het altijd feest, want er was altijd bezoek, en bezoek wilde zeggen: koekjes!   Er was altijd wel eten en de koffiezet stond altijd aan.  Mijn tante Leen was de max.   Ze studeerde platische kunsten en dat wilde dus zeggen dat ze alles kon tekenen, en het nog graag deed ook!  Ze knutselde vaak vanalles in mekaar om ons bezig te houden. Ik herinner me zo een sneeuwlandschap voor de playmobil, een detectievekantoor op de zolder met onzichtbare inkt en een waslijn om rolletjes waaraan we de berichten konden hangen en verzenden, het volledige decor van Star Wars of het scheelde niet veel, het garderobe van de musical Grease voor mijn barbies, enzoverder...  Ze breide ook eens een pop zo groot als een mens, die heette Pim.  En toen we er niet meer mee speelden, kroop ze er zelf in om ons in het ooitje te nemen. Natuurlijk wisten mijn nichtje en ik DIRECT dat het Lena was die erin zat, of toch niet???  In maart van dit jaar, een paar dagen voor haar verjaardag, is mijn tante Leen ons ontvallen.  Ze was nog net geen 47, nog in de fleur van haar leven, al twijfelde ze daar zelf soms aan.   En dat maakt nummer vier op heel korte tijd, binnen onze familie die ooit zo groot was, dat het leek of er geen eind aan de feesttafel kwam.  Toen we in familieverband haar appartement wat opruimden, kreeg ik haar fotoalbums mee.  En in die albums, daarin zit het verhaal van mijn jeugd, en niet alleen die van mij, ook die van mijn neefjes, nichtjes, tantes, nonkels, mijn mama en zusje.  Man wat waren wij toen allemaal gelukkig.  Als je naar de foto's kijkt, dan loop de ambiance er vaak zo af.  Je ziet de ondeugendheid, de verbondenheid, de fierheid soms ook.  En dat mijn beste lezer, dat is waarom we scrappen.  Om de verhalen die in die foto's zitten, die schuilgaan achter al die gezichtjes en zotte smoelen, om die verhalen vast te leggen.  Denk daar maar aan de volgende keer als je papier bij elkaar zit te zoeken vlak voor je naar een crop moet vertrekken... 

Tot binnenkort lieve schatten!

Karrevracht aan LO's

Het is al weer ene hele poos geleden dat ik nog wat geschreven heb.   Die blog dat is zoiets dat achterwege blijft na het lezen van mailboxen (vol promo's van scrapwinkels uiteraard), facebook (vol posts van mede-scrappers en scrapfabrikanten) en fora (scrapfora of wat dacht je)...  Bovendien heb ik ook zo'n hoge standaard ingesteld voor mezelf: ik moet wat te vertellen hebben.

En daar, mijn beste lezer, komen we aan een hekel punt van mijn leven op dit moment: het WAARDEren.  Wat is het allemaal waard, is het waardig genoeg.  Dat klinkt heel zwaarwichtig.  Het is niet dat ik vind dat het leven op de moment niet waardevol genoeg is om over te schrijven, of in het zelfde bedje ziek: foto's van te maken.  Maar op den duur kom je zo 'dezelfde' dingen tegen.  Toch alleszins bij het scrappen en fotograferen.  Ik ben nooit de madam geweest van het 'seizoensscrappen': verjaardag, kerstmis, ect.  Maar om altijd iets origineels te vinden om over te scrappen, da's ook een opgave.  Aangezien ik ook al enkele jaren scrap, krijg je op den duur zo'n indrukwekkend aantal albums bij elkaar, dat je automatisch wil gaan matigen.  Althans in mijn geval.  Daarom dat ik bij aanvang van 2010 mezelf uitdaagde om per maand minstens een LO te creëren.  Aan de ene kant om het aantal LO's te bepalen, en aan de andere kant om ook mezelf te pushen om foto's te maken.

Nu het jaar om is, kan ik zeggen dat het mij zeker gemotiveerd heeft om foto's te maken.  Daarnaast heeft het ook een minder verwacht gevolg gehad.  Ik probeer om elk jaar een soort van 'jaaroverzicht' te maken.  Dat is al een keer zonder foto's geweest, puur met tekst.  Dat is al een keer met enkel foto's geweest: een foto per maand.  Dat is al een keer met één foto geweest, en de tekst verborgen.  2010 wou ik op een andere manier samenvatten: zoals het journaal dat doet.  Ik heb dus her en der krantenknipsels bijgehouden van het voorbije jaar.  Hiervan heb ik nog geen LO gemaakt, maar heb hiervoor dus naast de krantenartikels, een 'medium' aangeschaft om van de artikels mijn achtergrond te maken.  Nu moet ik dus nog een foto maken van Thibault en mezelf voor op de voorgrond, en dan enkel nog de LO samenstellen als slotstuk voor mijn jaar.

Ik moet eerlijk bekennen dat, hoe minder ik tevreden ben met mijn leven op de moment, hoe meer moeite ik heb met het nemen van foto's.  De meeste van jullie zullen wel weten dat er op het moment een aantal zaken zijn waarmee ik soms worstel: mezelf, mijn uiterlijk, mijn werk, gezinsuitbreiding, er was de verkoop van ons huis die niet goed liep.  Kortom een hele boterham.    Dat maakt ook dat ik naar het einde van het jaar toe, steeds minder en minder foto's nam.  Tot op sommige maanden bijna geen.    Dus moest ik naar 2011 toe een nieuwe manier vinden om toch mijn leven te blijven vastleggen.  Hoe 'on-tof' ik het op de moment soms vind, het is niet al kommer en kwel.  Om die 'kleine momenten' te scrappen, heb je geen 30*30 nodig.  En via de website van Ali Edwards en Becky Higgins heb ik dus een nieuw project voor ogen.

Becky geeft een eigen 'Project Life' uit, waar je via handige page protectors met onderverdelingen je dagelijks leven vastlegt.  Ali doet dat per week, hoe ze dat doet lees je op haar blog.  Haalbaarder voor mij is dus per maand.  Op zich is dat al een hele uitdaging hoor ;-)  Maar dank zij het fototoestel in mijn gsm, dat vrij goede foto's maakt, kan ik dus zelfs op een moment dat ik zonder toestel op pad ben, foto's nemen.  Wil dat dan zeggen dat ik geen gewone 30*30 meer zal maken?  Ik kijk naar mijn papierstapel, en zeg u direct: nee!   Er zullen zeker nog Lo's volgen.  Misschien minder dagelijks leven of seizoenen, maar misschien meer naar het verhaal, naar zaken die typerend zijn aan ons leven. We zien wel!   De eerste maand ziet er zo uit:

Ik ben in mijn restenbak gedoken om de titelstrook te maken.  Voor de titel gebruikte ik de Cricut cartridge 'Alphalicious'.  De sneeuwvlokken zijn een Martha Stewart ponsje.   Ik heb voor de journaling labels gebruikt uit de scrapbookoutlet, van Heidi Swapp.  Er zit ook een folderstukje in van het MIM, in de definitieve versie zit er ook nog een toegangsticketje boven Wim en mijn hoofd :-) 

De achterkant ziet er dan zo uit:

Ondertussen zitten daar ook al foto's in, dankzij onze printer kan ik thuis ook met goede kwaliteit foto's afdrukken.  je ziet dat er ook al een visitekaartje klaar zit, en een pp'tje voor de titel. 

Het trouwalbum van Werner & Elke vordert goed.  Ondertussen heb ik ook al een bestelling voor een babyalbum binnen.  Maar maak u geen illusies, ik doe dat niet voor iedereen.  Dan zou ik nog nauwelijks aan scrappen voor mezelf komen ;-)

Hier zijn nog een paar LO's van 2010, nog een paar en mijn jaar kan afgesloten worden!

Ik weet wat jullie denken, als ze nu wanneer elke Lo af is zou posten, zou er veel meer op die blog staan.  En gelijk heeft u, beste lezer :-)

Nieuwjaarke zoete

En waarom dat nieuwjaar zo zoet is?  Omdat de nieuwe Hero Arts cataloog uitkomt natuurlijk!

Ik raad hun site sowieso aan, zeker voor de video's en de voorbeeldkaartjes.  Wanneer je in hun cataloog bladert online, kan je bij praktisch elke stempel een aantal voorbeeldkaarten zien.  En ik verzeker je: je zal geïnspireerd worden!  Uiteraard vind je er ook scrapbooklayouts.

In dit filmpje geven enkele medewerkers hun favoriete 'nieuwe' stempel prijs!


Enjoy your day!

Stramien

stra·mien het; o 1 grof weefsel als ondergrond voor borduurwerk 2 patroon: volgens een bep. ~ te werk gaan

Zo staat het in de VanDale... Het opzoeken online is een ding, een goed stramien vinden is een ander. En dan heb ik het vooral over de tweede betekenis ;-) Ik sta altijd vol verwondering wanneer ik mensen tegenkom, vooral vrouwen dan maar zeker ook mannen, die het voor mekaar hebben. Weet je, zo van die vrouwen die uit hun bed kunnen springen 's ochtends als de wekker gaat. Zo van die vrouwen wiens haar altijd perfect in de plooi ligt, die altijd door een ringetje gehaald kunnen worden, ook al zetten ze hun vuilnis buiten... Die moeten toch een goed stramien hebben!

Ok, ok, ik weet dat heel wat van die zaken die ik nu opnoem, helemaal niet zo diepgaand zijn, voor ik van oppervlakkigheid beschuldigd wordt! Maar toch, dat zijn zo van die zaken die bij mij altijd eerst van het 'to do' lijstje geschrapt worden. Heb ik mijn dag niet, dan zie je dat waarschijnlijk al van ver aan mijn haar. Nu ja, dat weigert nog wel eens dienst zonder dat mijn humeur daar voor iets tussen zit. Kan jezelf opmaken voor nog meer van jullie voor een opgave zorgen? Ik denk gewoon dat mijn geest daar soms te druk voor is. En op ander momenten is het dan eerder een dikke, welgemeende, foert naar de rest van de wereld hoor. Het is net alsof ik op die manier een dikke middenvinger opsteek, op sommige dagen.

Het huishouden is er nog zo eentje. Ik zou wel graag alles ALTIJD aan kant hebben hoor, maar dat duurt meestal welgeteld een kwartiertje??? Het wasgoed en de strijk gedaan hebben, tja meestal tot 's avonds wanneer er weer was in de mand ligt. En zo gaat die 'circle of life' altijd door eh, alleen is het dan de 'circle of housekeeping'. Ondanks dat we nu een afwasmachine (lees wegzetkast voor vuile borden en casterols) hebben, ligt er NOG vuile afwas in de gootsteen. Een gootsteen die vaak redelijk dirty is op zichzelf... En zo kan ik nog wel even doorgaan... De swiffer duster is een van mijn vaste collega's. Hét lievelingsmoment daarvoor is wanneer ik aan de telefoon hang. Ik kan moeilijk stil blijven zitten als ik bel, en als ik dan die duster in mijn handen neem kan ik me terwijl nog nuttig bezighouden ;-)

Misschien is de oorsprong van deze blogpost wel een ijdele hoop. De ijdele hoop dat de Sint morgen in mijn schoentje wat dienstencheques zou achterlaten? Hihi. Eerlijk gezegd, ik zie me niet als SAHM, ik zou de sociale contacten en de zingeving die een job je kunnen bieden missen. Maar ik blijf het zeggen, die kaboutertjes die bij die dames uit het begin van mijn blogpost werken, daarmee zou ik toch eens willen onderhandelen hoor!

Om af te sluiten: LO's!
(ik moet nog eens zoeken hoe ik opnieuw twee van die fotootjes naast mekaar krijg) Deze LO heeft foto's van in Düsseldorf deze zomer. Om een of andere reden fotografeert Thibault op reis het liefst kerken en standbeelden, de LO met de kerken moet ik nog maken ;-) Papier is van crate paper, stickers van Basic Grey, stempeltjes van Heidi Swapp.

foto's van augustus van dit jaar, wanneer Villa Vanthilt opgenomen werd in Kortrijk. De avond toen we gingen kijken, was het net zomers carnaval geweest in de stad. Heel de uitzending was in het teken van Zuid-Amerikaanse cultuur: piñata, mojito's, capoeira, sambadanseressen... Eddy Wally kwam zijn liedje zingen in het zelfde thema. Ik zelf herhaalde het thema van de vlaggetjes op het podium met stickers en met basic grey papier. De flyer kregen we ter plekke.

Deze LO maakte ik onlangs toen ik bij Pruts ben gaan scrappen. Dat zij ook niet stilzit zie je hier.

Hebben jullie al naar de 12 days gekeken? Vandaag heb ik voor het eerst met cut n' dry een stempelkussen gemaakt door middel van de refills van de Distress inkt. Echt leuk, vooral bij van die drukke Tim stempels. De techniek vind je hier en hier. Ik heb er nog geen kaart mee gemaakt, dus geen foto's :( Ben eigenlijk slecht bezig wat foto's betreft, want heb geen foto's meer gemaakt van de kaartjes die ik gemaakt heb. Moet ik terug wat meer aandacht aan besteden!

En? Komt de sint voor jullie morgen of is ie al geweest? Staat de kerstboom al? Groetjes!

Winter!

http://myemail.constantcontact.com/Twelve-Tags-of-Christmas-korting-bij-Art-Journey.html?soid=1102797828855&aid=s-THMY6H9PQ

Dit is alvast een mooie geste voor de Tim-addicts die ook zin krijgen in al dat moois bij de 12 days ;-)

Zit thuis met een buikvirusje :p Veel succes aan al diegene die wél erdoor moeten nu!

Ter inspiratie, een tweetal seizoensLo's die ik dit jaar maakte:

it's the most wonderfull time of the year!

Nee, niet omdat kerstmis eraan komt. Niet omdat er lichtjes in de straten hangen. Niet omdat de Sint eraan komt/geweest is. Ook niet omdat de winkels weer schandalig vol liggen met chocolade en lekker eten...

Zelfs niet omdat het bijna pakjes tijd is...

Neenee: hiervoor!



Woehoe! Ga ervoor Tim!

(ik ben benieuwd hoeveel materiaal ik me weer ga willen aanschaffen na deze twaalf dagen :p)

Marilyn Melancholie

Ik weet het, ik weet het... Het is al veel te lang geleden. Maar dankzij enkele vriendelijke aanmoedigingen (u weet wie u bent), heb ik besloten om terug het bloggen op te nemen. Een tijdje terug las ik opnieuw het boek van Ali Edwards over 'Life Artistry'. Een van de tips die ze geeft om een 'levensartist' ter worden, is om te bloggen. Op die manier ga je bewuster omgaan met je dagelijks leven, en vooral: die dagelijkse dingen fotograferen. Uiteindelijk is dàt waar scrapbooking voor de volgende generaties om gaat. Natuurlijk kan de seizoensfoto's niet overslaan, denk maar aan verjaardagen, vakantiekiekjes en feesten zoals kerstmis, maar het is dan net de kunst om het verhaal erachter naar voren te brengen in je pagina's. Een verhaal over een familietraditie, je favorietjes van het seizoen, iets wat je nooit wil vergeten ect. Da's op zich niet altijd makkelijk, maar het loont de moeite ook voor jezelf om bij die dingen stil te staan. Omdat ik me zo 'bewust' ben van de herhaling in mijn albums, ga ik op den duur ook gewoon minder fotograferen. Ik denk dan ook: wat zal de bijhorende LO van meerwaarde hebben? En dat bewijst dat ik ook in het scrappen teveel nadenk: moet je al je foto's scrappen? Kan je niet gewoon foto's nemen omdat het leuk is?

Zijn foto's leuk.... Van mezelf vind ik de de laatste tijd niet meer zo leuk... evenals mijn spiegelbeeld. Maar foto's van Marilyn Monroe, daaraan ben ik verslaafd! Ik ben momenteel een lezing over haar als persoon aan het samenstellen voor het werk. Ik zit dus veel filmpjes te bekijken op youtube, foto's op te zoeken via Google, websites af te schuimen en door mijn vele MM-boeken te bladeren. Het is ongelooflijk hoeveel informatie er te vinden is over haar. Elke dag dat ik ermee bezig ben, vind ik nog iets nieuws. Aangezien haar persoonlijk verhaal zo tragisch is, en ik een aangeboren weemoedige toets heb, geraak ik door haar levensverhaal helemaal in Marilyn Melancholie gedrenkt. Het is niet dat alles negatief is, uiteindelijk heeft ze heel wat succes gehad. Niet financieel omwille haar slechte contracten met Fox, maar het publiek droeg haar op handen. Ze had veroveringen bij de vleet, haar schoonheid is niet voor niets legendarisch. Ze liet de studio's uiteindelijk poepie ruiken door haar eigen productiemaatschappij op te richten en op het laatste van haar leven namen ze haar terug aan om de financiële krater van "Cleopatra" te dichten met "Something's got to give". Voor het eerst had ze een eigen huis, niet meer van hot naar her zoals heel haar leven lang. Maar ik denk dat hetgeen ik waar geluk zou noemen: een gezin en een warme thuis, ook haar innerlijke doel werd. En dat heeft ze door het kluwen in haar hoofd nooit kunnen bereiken. En dat vind ik ZO triestig.

Waarom mijn spiegelbeeld niet meer mijn vriend is, daarvan heb ik een lay-out gemaakt.

Je ziet, ik ben het scrappen nog niet verleerd ;-) En de Cosmo Cricket ook niet... 't Is een echte verslaving dat merk. Als er een nieuwe lijn uitkomt zou ik ze liefst zo helemaal kopen. Hieronder nog een paar cosmo'kes van mijn hand:

En? Blij dat ik terug ben? ;-)