carpe diem

Het gaat niet goed met mijn opa. Hij ligt sinds gister in de coma. Ze hebben hem al die ziekenzalving gegeven. Ik vind het allemaal zo vreemd omdat de laatste keer dat ik hem zag, het op de begrafenis van mijn nonkel was, twee weken geleden. Hij was toen al in het hospitaal, en zou snel naar de palliatieve afdeling verhuizen. Omdat het wat drukker was in mijn privé dan anders, ik ging elke avond catsitten voor een collega van me, ben ik niet naar die palliatieve inrichting op bezoek gegaan. Dan was er Kerstmis bij mijn vaders kant van de familie, en dit weekend was ik in Harelbeke bij Thibault. Nu lijkt het allemaal zo triviaal, in die zin van, had ik nu nergens een half uurtje om tot ginder te gaan en nog eens met mijn opa te babbelen. Nu is het waarschijnlijk te laat. Ik zeg zo vaak tegen iedereen dat je van het moment moet genieten en zo weinig mogelijk verloren mag laten gaan, maar dat is in de praktijk heel moeilijk waar te maken. Ik weet dat mijn opa beseft dat we hem allemaal graag zien, en ik hoop dat hij snel, zonder afzien, bij mijn oma mag zijn. Ik had een hoopje foto's klaarliggen van hem, van op de laatste gezamelijke vakantie die we in 2005 geloof ik gemaakt hebben, om te verwerken op een lay-out. Het is niet te bevatten wat een stroomversnelling het leven eigenlijk is en hoe snel het allemaal veranderd is op die vier jaren die intussen gepasseerd zijn. Iets om bij stil te staan! Pluk de dag!