Friday 26 November 2010

Marilyn Melancholie





Ik weet het, ik weet het... Het is al veel te lang geleden. Maar dankzij enkele vriendelijke aanmoedigingen (u weet wie u bent), heb ik besloten om terug het bloggen op te nemen. Een tijdje terug las ik opnieuw het boek van Ali Edwards over 'Life Artistry'. Een van de tips die ze geeft om een 'levensartist' ter worden, is om te bloggen. Op die manier ga je bewuster omgaan met je dagelijks leven, en vooral: die dagelijkse dingen fotograferen. Uiteindelijk is dàt waar scrapbooking voor de volgende generaties om gaat. Natuurlijk kan de seizoensfoto's niet overslaan, denk maar aan verjaardagen, vakantiekiekjes en feesten zoals kerstmis, maar het is dan net de kunst om het verhaal erachter naar voren te brengen in je pagina's. Een verhaal over een familietraditie, je favorietjes van het seizoen, iets wat je nooit wil vergeten ect. Da's op zich niet altijd makkelijk, maar het loont de moeite ook voor jezelf om bij die dingen stil te staan. Omdat ik me zo 'bewust' ben van de herhaling in mijn albums, ga ik op den duur ook gewoon minder fotograferen. Ik denk dan ook: wat zal de bijhorende LO van meerwaarde hebben? En dat bewijst dat ik ook in het scrappen teveel nadenk: moet je al je foto's scrappen? Kan je niet gewoon foto's nemen omdat het leuk is?

Zijn foto's leuk.... Van mezelf vind ik de de laatste tijd niet meer zo leuk... evenals mijn spiegelbeeld. Maar foto's van Marilyn Monroe, daaraan ben ik verslaafd! Ik ben momenteel een lezing over haar als persoon aan het samenstellen voor het werk. Ik zit dus veel filmpjes te bekijken op youtube, foto's op te zoeken via Google, websites af te schuimen en door mijn vele MM-boeken te bladeren. Het is ongelooflijk hoeveel informatie er te vinden is over haar. Elke dag dat ik ermee bezig ben, vind ik nog iets nieuws. Aangezien haar persoonlijk verhaal zo tragisch is, en ik een aangeboren weemoedige toets heb, geraak ik door haar levensverhaal helemaal in Marilyn Melancholie gedrenkt. Het is niet dat alles negatief is, uiteindelijk heeft ze heel wat succes gehad. Niet financieel omwille haar slechte contracten met Fox, maar het publiek droeg haar op handen. Ze had veroveringen bij de vleet, haar schoonheid is niet voor niets legendarisch. Ze liet de studio's uiteindelijk poepie ruiken door haar eigen productiemaatschappij op te richten en op het laatste van haar leven namen ze haar terug aan om de financiële krater van "Cleopatra" te dichten met "Something's got to give". Voor het eerst had ze een eigen huis, niet meer van hot naar her zoals heel haar leven lang. Maar ik denk dat hetgeen ik waar geluk zou noemen: een gezin en een warme thuis, ook haar innerlijke doel werd. En dat heeft ze door het kluwen in haar hoofd nooit kunnen bereiken. En dat vind ik ZO triestig.

Waarom mijn spiegelbeeld niet meer mijn vriend is, daarvan heb ik een lay-out gemaakt.

Je ziet, ik ben het scrappen nog niet verleerd ;-) En de Cosmo Cricket ook niet... 't Is een echte verslaving dat merk. Als er een nieuwe lijn uitkomt zou ik ze liefst zo helemaal kopen. Hieronder nog een paar cosmo'kes van mijn hand:





En? Blij dat ik terug ben? ;-)

4 comments:

sollie said...

Super content dat je terug bent!!!! En nu niet meer weggaan hé.
xxx, Isolde

Krisje said...

Ik ga mijn best doen ;-)

severine said...

en ik ben ook content dat je terug bent, leuk je verhalen te lezen!

en moest je het nog niet weten, ge zijt een supermadam!!! en ik heb respect voor je!

en oh ja die cosmo cricket is hier ook geliefd hoor!

pruts said...

wat denk je?
natuurlijk ben ik blij dat je terug bent. :-)doet er mijn aan herinneren dat ik ook nog eens iets moet posten op mijn blog.
hele leuke lo's !!
die met de treinfoto's vind ik de origneelste. het gewichtig probleem vind ik super !!!