Familie zorgt dat je thuis komt

Hallo liefste lezer,

Nee hoor, nog niet van de aardkorst verdwenen ;-)  De windstilte aan deze kant is het bewijs van hard labeur.  Hard labeur aan het trouwalbum van Werner en Elke, dat bijna af is.  Nog enkele details en een LO of twee over de kerkdienst, en we zijn er.  Daarna wil ik graag nog een paperbag album maken met de opbouw naar 'de mooiste dag', want da's een heel verhaal op zich.

De laatste tijd sleurde ik dus de hele zooi mee naar elke crop, om alle scrap-tijd goed te benutten aan dit nobele project.  Dit weekend ben ik er qua crop nog eens goed ingevlogen met de Pipoos collega's Katia en Annick, bij Annick thuis.  En man, ik ben er zo hard ingevlogen dat ik thuis kwam met een lege kaft!   Ik weet niet of ik jullie al verteld heb over de 'kaft'?  Aangezien ik heel vaak buitenshuis scrap, heb ik een verzamelmap voor papier omgebouwd tot 'de kaft'.  Daar sorteer ik per onderwerp de hele handel: foto's, papier dat erbij past, vaak een layoutschets, of een idee dat ik erbij wil uitwerken en soms ook stickers die ik er absoluut bij wil.  Nu moet je weten, als ik ga croppen neem ik nooit ALLES mee, omdat dat gewoon niet menselijk mogelijk is ;-)  Ik ga er dus vanuit dat ik vaak nog moet afwerken thuis.  Nu hoor ik je denken, heeft die dat zo rap haar papier bij elkaar gekozen, bij mij is dat nu net het moeilijkste!  Troost je, beste lezer, dat is bij mij niet anders.  Maar het voordeel van de kaft is, dat je een avond investeert in het bij elkaar zoeken van papier en foto's, en je er dan weer voor een hele poos vanaf bent.  Geen uren meer liggen tobben over wat je nu allemaal zal meenemen naar de crop.  Dat is zo'n partyvibe-killer!   Dus ja, ik ben best wel blij met mijn systeempje!

Ik wou het dus met u hebben over 'familie'.  De directe aanleiding daarvoor is deze LO, eentje uit de oogst van dit weekend. Sorry voor de rare scan, mijn 'scan'nstitch' programma doet nogal rare dingen met mijn Lo's, maar het midden van de pagina klopt wel!   Deze foto is genomen op het verjaardagsfeestje van het nichtje van Thibault, in oktober.  Opwarming van de aarde zei u?  Tja, zo lijkt het wel als je naar de foto kijkt.  Om toch trouw te blijven aan de seizoenen -iemand moet het doen- heb ik voor een herfstig kleurschema gekozen met Delilah van BoBunny.  Verder eigenlijk weinig of geen technieken gebruikt die bijzonder zijn...  

Familie is iets wat altijd een belangrijke rol heeft gespeeld in mijn leven, ik veronderstel net zoals bij elk mens.  Ik werd grootgebracht door heel mijn familie tegelijk, als het ware.  Tot ik vijf was woonde ik tijdens de werkweek bij de ouders van mijn vader, en in het weekend was ik bij mijn moeder.  Nadat ik vijf geworden was, draaide de rollen zich om.  Wanneer mijn moeder werken was, was ik bij haar ouders, waar mijn tante Leen toen ook nog inwoonde.  Bij Boma was het altijd feest, want er was altijd bezoek, en bezoek wilde zeggen: koekjes!   Er was altijd wel eten en de koffiezet stond altijd aan.  Mijn tante Leen was de max.   Ze studeerde platische kunsten en dat wilde dus zeggen dat ze alles kon tekenen, en het nog graag deed ook!  Ze knutselde vaak vanalles in mekaar om ons bezig te houden. Ik herinner me zo een sneeuwlandschap voor de playmobil, een detectievekantoor op de zolder met onzichtbare inkt en een waslijn om rolletjes waaraan we de berichten konden hangen en verzenden, het volledige decor van Star Wars of het scheelde niet veel, het garderobe van de musical Grease voor mijn barbies, enzoverder...  Ze breide ook eens een pop zo groot als een mens, die heette Pim.  En toen we er niet meer mee speelden, kroop ze er zelf in om ons in het ooitje te nemen. Natuurlijk wisten mijn nichtje en ik DIRECT dat het Lena was die erin zat, of toch niet???  In maart van dit jaar, een paar dagen voor haar verjaardag, is mijn tante Leen ons ontvallen.  Ze was nog net geen 47, nog in de fleur van haar leven, al twijfelde ze daar zelf soms aan.   En dat maakt nummer vier op heel korte tijd, binnen onze familie die ooit zo groot was, dat het leek of er geen eind aan de feesttafel kwam.  Toen we in familieverband haar appartement wat opruimden, kreeg ik haar fotoalbums mee.  En in die albums, daarin zit het verhaal van mijn jeugd, en niet alleen die van mij, ook die van mijn neefjes, nichtjes, tantes, nonkels, mijn mama en zusje.  Man wat waren wij toen allemaal gelukkig.  Als je naar de foto's kijkt, dan loop de ambiance er vaak zo af.  Je ziet de ondeugendheid, de verbondenheid, de fierheid soms ook.  En dat mijn beste lezer, dat is waarom we scrappen.  Om de verhalen die in die foto's zitten, die schuilgaan achter al die gezichtjes en zotte smoelen, om die verhalen vast te leggen.  Denk daar maar aan de volgende keer als je papier bij elkaar zit te zoeken vlak voor je naar een crop moet vertrekken... 

Tot binnenkort lieve schatten!