Het is gewoon niet eerlijk

Ik denk dat ik gevonden heb waarom ik zo vaak mezelf vastdenk over situaties, nu ja laat ons het kind bij de naam noemen: RELATIES. Het is gewoon nooit eerlijk. Omdat eerlijk gewoon niet bestaat in de liefde. Da's zo een van mijn principes, wie goed doet, goed ontmoet, maar dat is in de praktijk gewoon niet altijd zo. Om een of andere reden, noem het mijn katholieke opvoeding, of een goede moraal, ik loop de hoekjes af om goed te doen. Ik denk dat ik over een goed hart beschik, voel mee met mensen rondom mij en probeer te helpen waar ik kan. Maar dat wil daarom niet automatisch zeggen dat dat vise versa ook zo werkt. Sommige mensen zijn gewoon zo egoïstisch dat ze over mij en al mijn goede bedoelingen heen walsen, zodat ik enkel achterblijf met de vraag: EN IK DAN?

Het is zielig, ik weet het. Maar soms krijg je zo van die 'moments of clarity', een ogenblik waarop je kan scherp stellen op je eigen daden en erover kan reflecteren. Zelfs wanneer ik denk dat ik egoïstisch bezig ben, dan is er toch nog altijd iemand die er nog beter in slaat dan ik en mij daarmee overtroeft. Misschien komt het ook hier weer neer op het basisprincipe van heel mijn bestaan: zoek meer EVENWICHT, ook op dit vlak...